Attention-deficit/hyperactivity disorder (ADHD)

روانشناسی

Attention-deficit/hyperactivity disorder (ADHD)

• 23 خرداد 1403
• 0 نظر

ADHD یک اختلال مزمن و ناتوان کننده در نظر گرفته می شود و شناخته شده است که فرد را در بسیاری از جنبه های زندگی از جمله دستاوردهای تحصیلی و حرفه ای، روابط بین فردی و عملکرد روزانه تحت تاثیر قرار می دهد

3تخمین زده می شود که 8.4٪ از کودکان و 2.5٪ از بزرگسالان ADHD دارند (دانیلسون، 2018؛ سیمون، و همکاران، 2009). ADHD اغلب برای اولین بار در کودکان مدرسه‌ای شناسایی می‌شود که منجر به اختلال در کلاس درس یا مشکلات در انجام تکالیف مدرسه شود. با توجه به تفاوت در نحوه بروز علائم، این بیماری در پسران بیشتر از دختران تشخیص داده می شود. با این حال، این بدان معنا نیست که پسران بیشتر به ADHD مبتلا هستند. پسران تمایل به بیش فعالی و سایر علائم بیرونی دارند در حالی که دختران تمایل به عدم تحرک دارند.در صورت عدم درمان مناسب می تواند منجر به عزت نفس و عملکرد اجتماعی ضعیف در کودکان شود (هارپین و همکاران، 2016).

علائم و تشخیص:

 بسیاری از کودکان ممکن است در یک جا نشستن، انتظار نوبت، توجه، بی قراری و رفتار تکانشی مشکل داشته باشند. با این حال، کودکانی که معیارهای تشخیصی ADHD را برآورده می کنند، از این نظر تفاوت دارند که علائم بیش فعالی، تکانشگری، سازماندهی و/یا بی توجهی آنها به طور قابل توجهی بیشتر از حد انتظار برای سن یا سطح رشد آنها است. این علائم منجر به رنج قابل توجهی می شود و باعث ایجاد مشکلاتی در خانه، مدرسه یا محل کار و روابط می شود. علائم مشاهده شده نتیجه نافرمانی فرد یا ناتوانی در درک وظایف یا دستورالعمل ها نیست. ADHD عبارتند از: بی توجهی (ناتوانی در حفظ تمرکز)، بیش فعالی (حرکت بیش از حد که با محیط مناسب نیست) و تکانشگری (اعمال عجولانه که در لحظه بدون فکر اتفاق می افتد).  (هارپین، 2005).

سه نوع اصلی ADHD وجود دارد:

    ارائه عمدتاً بی توجه

    ارائه عمدتاً بیش فعال/تکانشی.

    ارائه ترکیبی

تشخیص بر اساس وجود علائم پایدار است که در یک دوره زمانی رخ داده و در شش ماه گذشته قابل توجه است. در حالی که ADHD را می توان در هر سنی تشخیص داد، این اختلال از دوران کودکی شروع می شود. هنگام بررسی تشخیص، علائم باید قبل از 12 سالگی فرد وجود داشته باشد و باید در بیش از یک مرحله مشکل ایجاد کرده باشد. به عنوان مثال، علائم نه تنها می توانند در خانه بروز کنند.

. ارزیابی روانپزشکی شامل شرح علائم از بیمار و مراقبان، تکمیل مقیاس ها و پرسشنامه ها توسط بیمار، مراقبین و معلمان، سوابق کامل روانپزشکی و پزشکی، سابقه خانوادگی و اطلاعات مربوط به آموزش، محیط و تربیت است. همچنین ممکن است شامل ارجاع برای ارزیابی پزشکی برای رد سایر شرایط پزشکی باشدتوجه به این نکته مهم است که شرایط متعددی مانند اختلالات یادگیری، اختلالات خلقی، اضطراب، مصرف مواد، آسیب‌های سر، شرایط تیروئید و استفاده از برخی داروها مانند استروئیدها می‌توانند ADHD را تقلید کنند (Austerman, 2015). ADHD همچنین ممکن است با سایر شرایط سلامت روان، مانند اختلال نافرمانی مقابله ای یا اختلال سلوک، اختلالات اضطرابی و اختلالات یادگیری همراه باشد (Austerman, 2015). بنابراین، ارزیابی کامل روانپزشکی بسیار مهم است. هیچ آزمایش خون یا تصویربرداری معمولی برای تشخیص ADHD وجود ندارد. گاهی اوقات، بیماران ممکن است برای آزمایش‌های روان‌شناختی اضافی (مانند آزمایش‌های عصبی روان‌شناختی یا روان‌شناختی) ارجاع داده شوند یا ممکن است تحت آزمایش‌های کامپیوتری برای ارزیابی شدت علائم قرارداده شوند.

علل ADHD

 دانشمندان هنوز علل خاص ADHD را شناسایی نکرده اند. در حالی که شواهد فزاینده ای وجود دارد که ژنتیک به ADHD کمک می کند و چندین ژن با این اختلال مرتبط هستند، هیچ ژن یا ترکیب ژن خاصی به عنوان علت این اختلال شناسایی نشده است. با این حال، توجه به این نکته مهم است که بستگان افراد مبتلا به ADHD نیز اغلب تحت تأثیر قرار می گیرند.شواهدی از تفاوت های آناتومیکی در مغز کودکان مبتلا به ADHD در مقایسه با سایر کودکان بدون این بیماری وجود دارد. به عنوان مثال، کودکان مبتلا به ADHD حجم ماده خاکستری و سفید مغز را کاهش می دهند و در حین انجام وظایف خاص، نواحی مختلف مغز را فعال می کنند (Pliszka، 2007). مطالعات بیشتر نشان داده است که لوب های فرونتال، هسته دمی و ورمیس مخچه مغز در ADHD تحت تاثیر قرار می گیرند (Tripp & Wickens, 2009). چندین عامل غیر ژنتیکی نیز با این اختلال مرتبط هستند، مانند وزن کم هنگام تولد، زایمان زودرس، قرار گرفتن در معرض سموم (الکل، سیگار، سرب و غیره) در دوران بارداری و استرس شدید در دوران بارداری.

درمان

 درمان ADHD معمولاً شامل ترکیبی از درمان و مداخله دارویی است. در کودکان پیش دبستانی و کوچکتر، رویکرد خط اول توصیه شده شامل راهبردهای رفتاری در قالب آموزش مدیریت والدین و مداخله در مدرسه است. درمان تعاملی والدین و کودک (PCIT) یک روش درمانی مبتنی بر شواهد برای کمک به کودکان خردسال مبتلا به ADHD و اختلال نافرمانی مقابله ای است.بر اساس دستورالعمل های فعلی، محرک های روانی (آمفتامین ها و متیل فنیدات) درمان های دارویی خط اول برای مدیریت ADHD هستند (Pliszka، 2007). در بیماران پیش دبستانی مبتلا به ADHD، آمفتامین ها تنها داروی مورد تایید FDA هستند، اگرچه دستورالعمل ها نشان می دهد که در صورت ناکافی بودن مداخلات رفتاری، متیل فنیدات به جای آمفتامین ها ممکن است مفید باشد.آگونیست های آلفا (کلونیدین و گوانفاسین) و مهارکننده انتخابی بازجذب نوراپی نفرین، اتوموکستین، دیگر گزینه های مورد تایید FDA برای درمان ADHD هستند.داروهای جدیدتر مورد تایید FDA برای درمان ADHD وجود دارد، از جمله Jornay (متیل فنیدات طولانی رهش) که در شب مصرف می شود و اثر دارو را از صبح روز بعد شروع می کند، Xelstrym (دکستروآمفتامین) که یک پچ آمفتامین است، Qelbree (ویلوکسازین) که یک دارو است. غیر محرک، آدانزیا (متیل فنیدات هیدروکلراید)، دیاناول (سوسپانسیون خوراکی با رهش طولانی آمفتامین)، Mydayis (محصول آمفتامین نمک های مخلوط)، و کوتمپلا (قرص متیل فنیدات طولانی رهش خوراکی تجزیه کننده).بسیاری از کودکان و خانواده ها بسته به اثربخشی درمان و تحمل دارو، می توانند گزینه های دارویی مختلف را به طور متناوب تغییر دهند. هدف از درمان بهبود علائم برای بازگرداندن عملکرد در خانه و مدرسه است.

ADHD و کودکان در سن مدرسه

 معلمان و کارکنان مدرسه می توانند به والدین و پزشکان اطلاعاتی برای کمک به ارزیابی رفتار و مشکلات یادگیری ارائه دهند و می توانند در آموزش رفتاری کمک کنند. با این حال، کارکنان مدرسه نمی توانند ADHD را تشخیص دهند، در مورد درمان تصمیم بگیرند یا از دانش آموز بخواهند برای حضور در مدرسه دارو مصرف کند. فقط والدین و سرپرستان می توانند این تصمیمات را با پزشک مراقبت های بهداشتی کودک بگیرند.

• کودکان مبتلا به ADHD می توانند از آموزش مهارت های مطالعه بهره مند شوند. ، تغییرات در چیدمان کلاس درس، تکنیک های تدریس جایگزین و برنامه درسی اصلاح شده.

دکتر سهیلا ضرغامی