روان درمانی چیست؟

روانشناسی

روان درمانی چیست؟

• 19 آبان 1403
• 0 نظر

روان درمانی یک از ارزشمندترین اختراعات 100 سال اخیر است که قدرت زیادی در ارتقاء بهزیستی هیجانی،روابط،هم چنین کاهش تعارضات خانوادگی دارد تا ما بتوانیم پتانسیل های فردی خود را کشف و اشکار کرده و به سوی آن حرکت کنیم.

البته لازم به ذکر است که رواندرمانی و مفاهیم مرتبط با آن با مفاهیم ناکارآمدی مانند فانتزی ها و امیدوارهای بی فایده نیز اشتباه گرفته می شوند.

چرا ما به رواندرمانی نیاز داریم؟

منشاء اصلی نیاز ما به رواندرمانی در گذشته نهفته است.ممکن است هیچ فردی قصد ایجاد مشکل برای ما را نیز نداشته اما جایی در کودکی مان،مسیر ما به سمت به دستیابی به یک پختگی هیجانی دچار مشکل شده است.حتی اگر ما در کودکی مراقبت های بسیار خوب و عاشقانه ای را نیز دریافت کرده باشیم امکان دارد صدمات روانشناختی ای دیده باشیم که ما به آن ها زخم های ابتدایی می گوییم.

  دوران کودکی ما را به شدت مستعد مواجهه با آسیب های هیجانی می کند. اما چرا؟زیرا برخلاف سایر موجودات زنده ما انسان ها،یکی از طولانی ترین و ساختارمندترین دوران وابستگی ابتدایی به دیگران را داریم.شاید جالب باشه که یک اسب تنها 30 دقیقه بعد از به دنیا آمدنش می تواند بایستد.درحالیکه یک انسان تا سن 18 سالگی حداقل 25000 ساعت را در مجاورت والدین خود گذارنده است.یکی از انواع ماهی ها،سالانه 100 میلیون تخم می گذارد سپس مسافت زیادی را شنا می کند و از آن ها دور می شود بدون اینکه حتی یکی از فرزندان خود را ببیند.حتی وال ها که یکی از بزرگترین حیوانات کره زمین هستند در سن 5 سالگی به لحاظ جنسی کاملا بالغ و مستقل هستند.

اما قضیه ما انسان ها بسیار متفاوت است ما بسیار دست به عصا حرکت می کنیم.حداقل یک سال طول می کشد تا ما بتوانیم اولین قدم های خود را برداریم و 2 سال طول می کشد تا بتوانیم یک جمله کامل را بر زبان بیاوریم.تقریبا نزدیک به دو دهه طول می کشد تا بتوانیم خودمان را یک بزرگسال بدانیم.

در حقیقت در طول روزهای وابستگی مان در کودکی ما توسط افراد بزرگتری که در اطراف ما هستند و وظیفه مراقبت از ما را برعهده دارند،شکل داده می شویم.ما با شیوه هایی که آن ها هیجانات خود را ابراز می کنند،عادت هایی که دارند،چگونگی پاسخ دادن شان به رویدادهای محیطی و حتی چگونگی توجه آن ها به خودمان مواجهه و آشنا می شویم.بعد ها هنگامیکه بزرگ تر می شویم خاطرات واضحی از دوران کودکی خود داریم،طعم شیرینی هایی که مادرمان می پخت،موضوعات اصلی ای که در خانه مان مطرح می شدند را به آسانی به یاد می آوریم.اگر یکی از روزهای بزرگسالی دوباره به خانه قدیمی والدین مان برگردیم ممکن است احساس کنیم دوباره 8 ساله شده ایم.

در امتداد این روزهای وابستگی،ما موجودات بسیار آسیب پذیر و شکننده ای هستیم که حتی از یک گربه می ترسیم،برای رد شدن از خیابان به کمک احتیاج داریم هم چنین برای پوشیدن لباس هایمان یا نوشتن اسم مان.این آسیب پذیری ما هیجانی نیز است.ما در ابتدا شرایط پیچیده اطرافمان را به خوبی درک نمی کنیم مانند اینکه ما چه کسی هستیم،احساسات ما از کجا می آیند،چرا می ترسیم یا ناراحت می شویم؟ چرا والدین ما اینطور رفتار می کنند؟ و برای حل این ابهامات پیچیده،آنچه مراقبان و اطرافیان بزرگسال مان می گویند را به عنوان حقیقتی مطلق در نظر می گیریم.ما تصور می کنیم که والدین مان نقش بسیار مهم و تاثیرگذاری در این سیاره دارند.در حقیقت ما محکوم به اقتباس نگرش ها،ترس ها و تمایلات والدینمان هستیم.